Het collectieve (ge)weten

In deze tijd vertellen we allemaal graag dat het goed met ons gaat. En gezien de omstandigheden gaat het vast ook goed. Behalve als je ziek bent geworden. Of als je de muren op je af ziet komen, je kinderen achter het behang wil plakken, je partner even niet wil zien. Als je graag iemand zou willen spreken maar het niet durft te vragen. Want als we ergens goed in zijn is dit het collectieve (ge)weten dat we voor niemand lastig mogen zijn.

Ritme houden ... ik zeg het vaak. Ik ben er niet zo goed in en weet daarom hoe belangrijk het is. Het lijkt zo zinloos om nu te doen waar je morgen ook alle tijd voor hebt. Het lijkt zo nutteloos om jezelf dagbesteding te geven met dingen die je anders ook nooit doet. En stel dat je straks echt niets meer te doen hebt? Hoe saai is dat.

Ik weet niet zo goed hoe dat werkt in mijn brein. Ik ben rusteloos en kom tot niets als ik alle tijd van de wereld heb. Ik hoef voor niemand te zorgen behalve mijzelf. Voor mezelf zorgen betekent voor mij in beweging blijven - vooral mentaal. Hersengymnastiek. En ik kom pas in actie als ik enige noodzaak ervaar, deadlines heb. Ken je dat?

Dus nu geef ik mezelf deadlines. Mijn vorm van ritme houden. Met een klein beetje druk om in beweging te komen. Iedere dag iets doen, al is het maar mijn bed op maken. Want de dag beginnen met een eenvoudige handeling zet aan tot nieuwe acties. Ik vul mijn klus-pot door 'to do lijstjes' te maken. Ik zet er ook maar een deadline achter. En jij? Hoe houd jij jezelf bij elkaar als het even niet goed gaat? Welke methode gebruik jij? Wil je ze met me delen? Mijn brein kan nog wel wat tips en tricks gebruiken. Want mijn eigen trucjes kent het al.